Τα παιδιά…

Τα παιδιά…

Ναι τα παιδιά.. τα παιδιά μας… τα βλαστάρια μας, το αίμα μας, η καρδιά μας…

Φεύγουν.. ανοίγουν τα φτερά τους… κι αυτό είναι καλό…

Πως όμως να αντέξει η καρδιά της μάνας αυτό το «χωρισμό»?

Πώς να αντέξει ότι δεν θα είναι εκεί να τα προσέχει, να τα στηρίζει και να τα φροντίζει?

Πώς να αλλάξει «ρόλο» τόσο εύκολα και γρήγορα?

Πώς να αποδεχτεί, ότι τελικά αυτή είναι η πορεία της ζωής?

   Ότι τελικά, η αλλαγή, ο αποχωρισμός, η αγωνία, η φροντίδα, η ελευθερία, η ανεξαρτησία, η εξάρτηση, το δέσιμο, η σύγκρουση, η αγάπη, η μοναξιά, η σκληράδα και τόσα άλλα, είναι μέσα στην καθημερινότητα και στο δρόμο της ζωής!

   Ότι αυτά ακριβώς χρειάζεται να βιώσει ένας άνθρωπος που εξελίσσεται. Που «μεγαλώνει» μέσα από χωρισμούς, μέσα από απώλειες, μέσα από την αλλαγή την ίδια. Γιατί τελικά χρειάζεται να περάσει όλα αυτά για να ωριμάσει… για να αναγνωρίσει ότι τα απλά καθημερινά «παιχνιδάκια», πειράγματα, διαπληκτισμοί, γέλια, κλάματα, «μάζεψε τα ρούχα σου», «άνοιξε το παράθυρο να πάρεις αέρα»… και τόσα άλλα… είναι αυτά που θρέφουν την καρδιά  και την ψυχή σου…

   Δύσκολο να τα αναγνωρίσεις αν δεν περάσεις από τη «στενή» αυτή δίοδο  που θα σε ζυμώσει και θα σε πλάσει στον άνθρωπο που «πρέπει» να γίνεις.

   Κι εδώ αναρωτιέμαι?.. όλοι μπορούν να αναγνωρίσουν αυτή τη δυσκολία, να ζυμωθούν και να εξελιχθούν?... ή είμαι μόνο εγώ?

   Ανατρέχοντας στην πορεία της ζωής μου, είδα ότι κάθε φορά που ερχόταν μια αλλαγή στη ζωή μου, αναγκαζόμουν να βρω τον τρόπο που θα πέρναγα την δίοδο αυτή… και κάθε φορά, αφού πρώτα αντιδρούσα μέσα μου κι έλεγα «γιατί».. (που αυτό το “γιατί”, με δυσκόλευε τελικά)… έπαιρνα μια απόφαση κι έλεγα: “Οκ… εγώ θα κάνω την αλλαγή.. ναι!.. εγώ θα αλλάξω… ξανά”!!

… και ναι!.. ξανά εγώ θα αλλάξω.. θα προσαρμοστώ, θα βρω τρόπους να εξελιχθώ, να πορευτώ, να βιώνω τη ζωή μου, με τις νέες αυτές προδιαγραφές που έχω… θα βρω τον τρόπο να ζω την καθημερινότητά μου, βλέποντάς την από άλλο πρίσμα αυτή τη φορά… με το πρίσμα της αλλαγής που γίνεται… γιατί… αν δεν το κάνω εγώ.. τότε ποιος??

… και όσο αφορά το θέμα των παιδιών… τελικά ανακαλύπτω… ότι είναι το «δώρο» του θεού σε μένα… που μέσα από αυτά, αναγκάστηκα να κάνω τις υπερβάσεις μου, τις αλλαγές μου, τις εξελίξεις μου… είναι αυτά που «αναγκάζει» κάθε γονιό να εξελιχθεί και να πάρει τα δικά του μαθήματα… είναι τα 18-20-24… χρόνια… που ενώ είναι κοντά τους… τελικά ήταν αυτά τα χρόνια που καλέστηκε και που καλέστηκα κι εγώ, να είμαι και να κάνω το δρόμο τους, πιο φωτεινό, πιο ασφαλή, πιο δημιουργικό, πιο εμπλουτισμένο με «εφόδια» που θα τους χρειαστούν στην πορεία.

   Όσο εύκολη ή δύσκολη κι αν ήταν αυτή η «διαδρομή», ήταν αυτή που μπορούσε κάθε γονιός να δώσει.. ήταν αυτή που κάθε παιδί χρειαζόταν για να βιώσει στη δική του πορεία…

   Ο χρόνος πάντα δείχνει το αποτέλεσμα.

   Ένα είναι το σημαντικό.. ότι όσο κι αν η λογική σου λέει κάνε το ένα ή το άλλο.. αν η καρδιά δεν μπει στη μέση, τότε κάτι χάνεται… κι όσο κι αν δεν ξέρεις αν κάνεις πάντα το σωστό, αυτό που η ψυχή σε καλεί να πράξεις στον εαυτό σου πρώτα, είναι αυτό που λειτουργεί παραδειγματικά για τα παιδιά.

   Οφείλουμε στον εαυτό μας, να ακολουθούμε την καρδιά μας, αυτό που μας δίνει χαρά μέσα μας, αυτό που γεμίζει τα σωθικά μας… γιατί τελικά αυτή η γεμάτη ψυχή θα δώσει τα εφόδια στα παιδιά μας… αυτή η ολοκλήρωση του εαυτού μας, θα δείξει το δρόμο για την ολοκλήρωση των παιδιών μας.

   Και τι πιο ακέραιο, πιο σπουδαίο από το να νιώθεις ότι έκανες το καλύτερο που μπορούσες στην πορεία της ζωής σου, στη συμπόρευση με τους ανθρώπους αυτούς που τα λέμε «παιδιά» μας και που «καλέστηκες» να παίξεις το ρόλο του γονιού και να είσαι η φωλιά τους…

   Ένα «Σ’αγαπώ» αρκεί να δημιουργήσει τη σύνδεση και τον αποχωρισμό…
       Σ’αγαπώ!                                                                                     17.1.2017

Με εκτίμηση

ΒΙΒΗ ΡΕΠΠΑ

Master NLP Coaching

Time Line Therapy

Clinical Hypnotherapist

Κιν.-693-2725304